Ostatnimi czasy w świecie anime wytworzyła się moda na tzw. "animacje", czyli ekranizacje japońskich gier. Przykładami takich anime są np. genialna Persona 4 The Animation lub udane Devil Survivor 2 The Animation. Innym przykładem jest także omawiane przez zemnie Danganronpa the Animation na podstawie mało znanej poza Japonią gry o tym samym tytule.
Historia[]
Naegi, nasz główny bohater, mógłby nazwać siebie szczęściarzem, w końcu wygrał na loterii przepustkę do prestiżowej Akademii Nadziei. Akademii, którą każdy jej student kończy z zagwarantowanym sukcesem w życiu. Okazuje się on jednak największym pechowcem na ziemi, wciągnięty zostaje on bowiem wraz z 14 innymi studentami do gry o życie lub śmierć. Zasady gry są proste, zabij i niezostań wykrytym, a wyjdziesz, jeśli tego nie zrobisz zostaniesz w akademii na zawsze. 15 uczniów będzie musiało zdecydować czy zabić swego rówieśnika czy zostać zabitym przez niego.
Powiedzmy sobie w prost, historia Danganronpy jest jej najlepszym elementem. Trzyma w napięciu i nie pozwala od siebie odejść. Anime stosuje wszystkie elementy dobrego kryminału: mamy zwroty akcji, zagadkowe morderstwa i wielkie rozwiązania zagadek i tożsamości sprawców. Gdy wraz z bohaterami badamy miejsca morderstw i poszlaki, możemy być nieco skołowani, jednak podczas osobliwych "Szkolnych Sądów" wszystko zaczyna ze sobą współgrać i nie mamy wątpliwości kto jest sprawcą całego zamieszania. Podczas wspomnianych sądów mamy też okazje oglądać egzekucje, które są swoistymi zwieńczeniami każdego odcinka, są efektowne, pięknie animowane i kreatywne jak diabli. Minusami historii może być jej schematyczność, co każdy odcinek najpierw mamy chwilę spokoju, który przeznaczamy na związanie się z bohaterami, następnie morderstwo, śledztwo i sąd. Zmienia się to pod koniec serii, gdzie resztka ocalałych spólnymi siłami będzie próbować wydostać się ze szkoły. Inną wadą jest to, że ktoś zaznajomiony z grą nie będzie miał przyjemności w zwrotach akcji i rozwiązaniach zagadek (anime jest oparte na grze w 100%).
Wspomniałem również o 14 innych studentach, biorących udział w grze wraz z Naegim. Sam główny bohater jest nijaki i po prostu zwyczajny (bierze się to z gry, gdzie to gracz kierował i wybierał opcje dialogowe Naegiego), jednak reszta bohaterów to zwariowana grupa różnych stereotypów, klisz filmowych i literackich lub zwyczajnych dziwaków. Mamy więc stereotypowego grubego otaku, wysportowaną pływaczkę kochającą pączki, mola książkowego z manią prześladowczą i rozdwojeniem jaźni czy dziewczynę z sylwetką, którą pozazdrościł by niejeden kulturysta. Oprócz uczniów mamy też sprawce wszystkich tych kłopotów, Monokume, który jest maskotką całej serii. I może to tylko ja, jednak wydaje mi się on strasznie irytujący, głownie dzieje się to przez jego głos, ale także przez jego zachowanie, ponieważ próbuje on przeszkodzić naszym bohaterom przez cały czas.