Wyspa demonów – wyspa ulokowana dawniej w Nowym Świecie tuż obok Kraju Wano. Obecnie znajduje się obok Kwiecistej Stolicy.
Geografia[]
Wyspa demonów zdaje się być zimową wyspą, na której bezustannie pada śnieg. Krajobraz wypełniony jest drzewami o kształcie bonsai.
Miejsca[]
Kryjówka Kaidou[]
Kaidou mieszka w wielkiej jaskini, przypominającej czaszkę z rogami. Zajmuje ona dużą część wyspy. Przetrzymywany jest w niej też Eustass Kid, którego uwięziono w celi.
Historia[]
Po obaleniu Doflamingo[]
X Drake i inni członkowie załogi Bestii dowiedzieli się o porażce Jokera i przekazali tę informację Kaidou.
Podczas wydarzeń na Zou[]
Jakiś czas później Scratchmen Apoo powiadomił Kaidou, że stracił kontakt z Jackiem. Zdenerwowany porażką planu uratowania Doflamingo, Kaidou próbował zapić smutki i wyładował gniew na swoich podwładnych.
Tuż przed Reverie[]
Kaidou skontaktował się z Big Mom, która powiedziała mu, że przyjdzie na jego terytorium, by zabić Luffy'ego.
Kwestia tłumaczenia[]
Momotaro trafił do Polski za sprawą czasopisma Moje Pisemko (r. 5, nr 31, 4 maja 1907). W zawartym tam przekładzie wyspa, na którą wyrusza bohater, występuje pod nazwą Oniszyma. Przypuszczać można, że było to tłumaczenie którejś z europejskojęzycznych adaptacji baśni, w której wyspa demonów pojawiła się jako Onishima (a więc pominięto z jakiegoś powodu ga), a polski tłumacz zastąpił obce shi łatwiejszym do wymówienia dla Polaków szy. W tekście Kagami – ogi – koto. Zwierciadło duszy wschodniej pani Mieczysława Turskiego opublikowanego na łamach czasopisma As (nr 52, 27 grudnia 1936) pojawia się Onigaszima. W przełożonych przez Adriannę Wosińską i wydanych w 2016 roku Baśniach japońskich Yei Teodory Ozaki (które same w sobie są adaptacją baśni zebranych przez Iwayę Sazanamiego) jest za to wyspa demonów. Co prawda, zbiór ten przetłumaczony został z języka angielskiego (bo w tym języku tworzyła urodzona w Londynie pół-Japonka, pół-Angielka), to na podstawie przypisów podejrzewać można, że przynajmniej przy przekładzie ważniejszych dla kultury japońskiej wyrazów i nazw tłumaczka korzystała z oryginału japońskiego.
Można się zastanawiać, czy "demon" jest dobrym tłumaczeniem japońskiego słowa oni. W języku chińskim znak 鬼 (guǐ) oznacza po prostu "ducha" (zarówno takiego, który nawiedza dom, w którym zmarł, jak i np. biblijnego złego ducha, czyli diabła). W języku japońskim sprawa jest jednak bardziej skomplikowana. Chińskie guǐ trafiło do japońskiego jako ki, zachowując podobne, dość ogólne znaczenie. Pokazuje to idiom "nocna parada stu demonów" (百鬼夜行 Hyakki-yakô), w którym znak 鬼 (odczytywany właśnie jako ki) użyty jest w kontekście wszelkiego rodzaju japońskich dziwadeł i demonów. Rzecz w tym, że tego samego znaku (lecz czytanego zwykle jako oni) używa się także w znaczeniu bardzo konkretnego demona o dość sprecyzowanym kształcie (rogatego stwora o twarzy przypominającej pysk wołu, noszącego przepaskę biodrową z tygrysiej skóry i często posługującego się maczugą). Stwarza to pole do rozmyślań, czy należy rozdzielić ki (demona w ogólnym tego słowa znaczeniu) od oni (konkretnego japońskiego demona), tłumacząc te wyrazy inaczej, mimo że oba zapisywane są tym samym znakiem. Wziąć pod uwagę należy także fakt, że czasem znak 鬼 (czytany jako oni) może być częścią nazw innych japońskich demonów, np. 牛鬼 (usi-oni), 栄螺鬼 (sazae-oni), 鬼火 (onibi) czy 鬼熊 (onikuma). Co więcej, ów znak, odczytywany jako ki, obecny jest także w nazwie żeńskiej odmiany demona oni zwanej 鬼女 (kizyo).
Czasem można się spotkać z tłumaczeniem oni jako "ogr", choć i to słowo nie wydaje się adekwatnym odpowiednikiem. Pochodzi ono od imienia rzymsko-etruskiego boga Orkusa, pana podziemi, i przez wieki funkcjonowało w folklorze jako określenie ludożernego potwora. Ogra spopularyzowały w XVIII i XIX wieku francuskie baśnie, takie jak Kot w butach czy Paluszek. Na ilustracjach z epoki (np. Gustawa Doré) ogry nie różniły się zbytnio od ludzi. Ich jedynymi cechami charakterystycznymi były duży rozmiar i umiłowanie ludziny. Dopiero za sprawą Dungeons & Dragons ogry przybrały bardziej potworny wygląd. Wciąż różniły się jednak od japońskich oni. Te miały bowiem wiele wyróżniających je atrybutów – nietypowe i intensywne kolory skóry (najczęściej czerwony lub niebieski) czy rogi (tych europejskie ogry są zazwyczaj pozbawione, oni mają je niemal zawsze).
Istnieje przynajmniej jedno francuskie tłumaczenie baśni o Momotaro (pochodzące z końcówki XIX wieku), w której oni tłumaczone jest na génie, które od japońskiego stwora oddalone jest znaczeniowo jeszcze bardziej niż "demon" czy "ogr". Génie pochodzi bowiem od łacińskiego genius (po polsku "geniusz"). Nazywano tak duchy opiekuńcze. Własnego geniusza miał każdy mężczyzna, ale mógł go mieć także np. cały naród rzymski. W XVIII wieku poszerzono znaczenie tego słowa, tłumacząc na génie arabskie słowo جِنّ (dżinn), błędnie uznając na podstawie podobnej wymowy, że są to wyrazy bliskoznaczne. Ani rzymski geniusz, ani arabski dżin nie ma z oni zbyt wiele wspólnego.
Jako że w polskim przekładzie mangi dokonanym przez Pawła Dybałę pojawia się wyspa demonów, taka też nazwa będzie stosowana na wiki.
Ciekawostki[]
- Wyspa dzieli nazwę z wyspą z japońskiej baśni o Momotaro, na której tytułowy bohater i jego zwierzęcy pomocnicy pokonują oni, które terroryzowały ludzi. Podobnie przymierze ninjów, piratów, norek i samurajów pokonało Kaidou, który gnębił mieszkańców Kraju Wano.
Nawigacja[]